Коментари - Заев и Пендаровски за Гоце Делчев: Той е македонски революционер, но българите го считат за свой герой | Днес.dir.bg

Видя ли с кого си имаш работа бе еднокнижец нещастен?

И ДА СЕ ЗНАЕ, ВСИЧКИ МАКЕДОНЦИ СА БЪЛГАРИ, И ЦЯЛАТА МАКЕДОНИЯ Е БЪЛГАРСКА.

и накого му пука какъв по националност е този терорист? за всичките си 31 години живот е смогнал да сътвори само едно - взривил е един мост!

Чисти българи са. Няма какво да са , щото освен българи няма толкова тъпи , дребнави и заядливи скотове, които да решават общото си бъдеще с това, какъв се е чувствал някои преди 100г. Комплекси на две държави с подарена свобода, едните обкалящи и молещи през 19 век по света да им пишат история Венелин и Иречек, другите възникващи едва 20век. Не е истина колко малоумни едните и другите, чак нереално тъпи са темите с които ги манипулират местните им мутри и ченгета, на Запад будят съчувствие, заяжданията са като виц. Все едно немците да гонят австрийците , че не се имат за немци, да оспорват езика на холандците и датчаните да не признават норвежците, щото са ги владяли над 400г и всички са проляли 100 пъти повече кръв отколкото българите за Македония .

NIKOGA TAZI IZMISLENA DARJAVA NE E IMALA ISTORIA(OSVEN SLED 1944GOD)BULGARIA IMA 1300 GODISHNA ISTORIA NAY-STARATA DARJAVA V EVROPA!GOCE DELCHEV E BALGARIN!

Мекотелото Бойко ни направи за посмешище дори на тази северномакедонска кочина. Отстъпки .... отстъпки ..... западни балкани ..... пълна подкрепа. И накрая струмишкият селяк Заев си показа рогата, което си беше ясно от самото начало. Помнете Тиквата за пари и историята ни и нас и Левски ще продаде на макелайнците. ПРЕ- ДА- ТЕЛ. Само чакам македонската свиня да дойде в България, ще го посрещна подобава, ако ще да ме арестуват!!!

Затръшвайте вратата за мънкидонците за ЕС. Мънкидонците са си направили сметката че тоя спор могат да го протакат докато в Европа им писне от нас и окажат натиск... А в България друго не е имало освен безгръбначни политици от Стамболов насам. Дори да докажем нашата теза че македонците са българи до 44г. и това няма да помогне на нашата кауза. Тогава ЕВропа и мънкидонците ще изиграят последния си коз - правото за самоопределите, което основополагащо се с съвременния свят и ние ще загубим. не правете никакви отстъпки. Македония е анти българско творение и нищо не може да се направи . Не се заблуждавайте българската кауза е напълно загубена , но който се чувства българин за заповяда в България. А инак голяма част от населението населението там и би се присъединило на драго сърце към Сърбия, докато ни мразят дори повече от самите сърби... На България не и трябва в ЕС държава която би играла против нас със всеки, македонците ни мразят като няма такава омраза .... България трябва да подпомага процеса на поставянето им под албанска зависимост , след което вече могат да тръгнат други порцеси. Ако и тогава не тръгнат ние нямаме кон на който да залагаме в Мънкидония да вървят на майната си.

Той е български революционер от македонския край, борил се за свободата на местното население към което принадлежи, при възможните условия на автономия. И точно там е проблемът, че като признаете това, признавате че и вие сте българи. А ако ние признаем че е македонец, признаваме че сме македонци, което няма как да стане. И аз не виждам изход от тази ситуация, тъй истинската развръзка означава да признаете че сте измислени от Коминтерна, а това е петно върху фасона ви.

ако някой е умрял и не може сам да се определи какъв е тези спорове са напълно безпредметни

Европската скупщина требе да биде веначна мечта за вазе.

Северняците, както и нас, ги бива в провинциалната мелодрама. Преди малко гледах как техен журналист на онлайн пресконференцията на Жозе Моуриньо му обяснява пет минути колко го идолизирал баща му, и преди да почине му дал завет ако някога говори с него - Жозето - да му иска негова снимка, та сега щял ако му даде тая снимка, да я сложи на гроба на баща си. Единственият път, когато виждал баща си да плаче, било когато Жозето бил треньор на Челси и Иниеста им вкарал гол в 90-та минута. (всъщност тогава Жозе беше треньор на Интер, ама нищо)

I востанички округ - Кожув Crystal Clear app xmag.svg Главна статија: „II востанички округ - Кожув“. Подготовките за кревање на востание во Солунскиот револуционерен округ започнале веднаш по Софиското советување. Во февруари 1903 година во Гевгелиско пристигнале Сава Михајлов и Крсто Асенов со 18 товари пушки и динамит. Во тој реон биле четите на Иван Карасулијата и Аргир Манасиев, меѓу нив двајца постоело нетрпение, меѓутоа била организирана средба и дошло до нормализирање на односите. Апостол Петков Терзиев - Ениџевардарското сонце По борбите во Кукушко, Крсто Асенов со својата чета заминал за Ениџевардарско, меѓутоа и таму дошле во судир кај селото Постол. Во борбата учествувале четите на Асенов, Јотов и Апостол Петков. Турците имале четворица загинати и петмина ранети, а четата двајца убиени. Убиството на Асенов го сменило текот на востанието во Кукушко, Ениџевардарско и Гевгелиско. Четата на Апостол Петков Терзиев Подготовките за востанието во Ениџевардарско ги презел Апостол Петков. Воденската околија имала слабо учество во востанието. Таму имало неколку битки. Сава Михајлов и Аргир Манасиев откако го добиле известувањето за денот на востанието, организирале советување. Тие заклучиле дека ќе можат да преземаат само атентати по железничката линија. Пред Илинден, во Гевгелиско биле четите на Михајлов со 33 души, Манасиев со 38 души и Карасулијата со 24 души, вкупно 95 четници. На Илинден четите се нашле во близина на самата Гевгелија. Ноќта на 10 август бил миниран блискиот железнички мост. Во ноември била извршена демобилизација во Гевгелиско. Михајлов, Манасиев и Карасулијата со повеќе четници заминале за Бугарија. Востанието во Тиквешко започнало со потпалување на една беговска кула кај Положно, а бегот бил ранет. Нападот ги раздвижил турските потери и четата се нашла во незгодна положба уште во самиот почеток. На 13 август Јуруков со својта чета бил откриен на Кожув кај селото Копришница, таму дошло до судир во кој загинале двајца востаници и седуммина турци. Во ноември со 10-на души заминал за Бугарија. III востанички округ - Беласица Crystal Clear app xmag.svg Главна статија: „III востанички округ - Беласица“. На 23 мај 1903 година кај селото Градобор на десетина километри од Солун била уништена четата на Атанас Чопката. Четата која броела 16 души била опколена, а борбата траела еден ден. Турците имале еден загинат, од четата еден бил фатен жив додека пак останатите загинале. Четниците откако виделе дека состојбата е безизлезна се самоубиле. Подвојводата Мито од Мутулево најпрво ја скршил својата пушка, а потоа се самоубил со револверот. Подготовките во Кукушко се одвивале под раководство на војводата Крсто Асенов. За денот на востанието било изработено востаничко знаме. Коприната ја купила учителката Милка Ковачева Романова, а знамето било изработено од Рајна Измирлиева, по идејна скица на Мице Измирлиев. Главната база во Кукушко било Арџанското езеро - таму постоеле складови со храна, опрема и колиби за востаниците. Меѓутоа, кукушките чети биле откриени уште при нивното излегување и морале да водат неколку борби со аскерот. Судири имало кај селото Драгомирци, Крондирци, а Крсто Асенов на 20 јуни 1903 година кај селото Грамадна имал битка во која загинале 13 четници, претежно млади штотуку излезени. Во овој судир загинал и братот на Гоце Делчев, Милан Делчев. По оваа борба четата на Асенов била изложена на нови напади и прогони. Кај Меѓурек дала 12 жртви, а борби таа имала и кај Мутулово, Мурарци и други места. За да го избегне гонењето четата на Крсто Асенов се сместила кај Арџанското езеро и таму планирала да го дочека денот на востанието. Таму се нашле и четите на Трајко Јотов, Гоце Нисторов и Ѓоно Бигинин и со тоа се формирала поголема четничка групација од околу 110-115 души. Меѓутоа тие биле откриени и дошле во судир со 3 баталјона од 2200 души, а била донесена и артилерија против комитетите. На 23 јули војската се повлекла. По повлекувањето на војската, Асенов со својата чета заминал за II-от востанички округ - Кожув. IV востанички округ - Пирин Crystal Clear app xmag.svg Главна статија: „IV востанички округ - Пирин“. Пејо Јаворов Јане Сандански Подготовките за востанието во Серско ги започнал Гоце Делчев, а по неговата смрт тие продолжиле под раководство на Јане Сандански. Сандански се нашол во Бугарија за да се снабди со воени матерјали и за да собере чета. Во Бугарија Јане Сандански се задржал еден месец. Откако собрал 50 души кој биле вооружени со манлихерки и берданки, се вратил во Серски револуционерен округ, а со него биле Пејо Јаворов, Никола Наумов, Димитар Стефанов и други. Востанието во Серскиот револуционерен округ требало да почне подоцна. На 11 август (стар стил) Задграничното претставништво го известило Јане Сандански како началник на воените сили во Пиринско дека востанието во Битолскиот округ започнало, а востанието го зафатило и II-от востанички округ-Кожув. Во август со дозвола на Задграничното претставништво почнале да навлегуваат врховистичките чети. Првата поголема таква чета броела 160 души и била под раководство на Јурдан Стојанов и Љубомир Стоенчев. По нив пристигнале Иван Цончев и Атанас Јанков со околу 350-400 души. Во Серскиот округ се нашле околу 500-600 души под команда на врховистички војводи. Во Мелничко борбите започнале порано од предвидениот ден за востание. На 12 септември кај св. Троица во близината на село Пирин била откриена здружената чета на Сандански, Димитар Зографов, Петар Дрвингов, Дончо Златков, Михаил Чаков, Јурдан Стојанов и други. На Крстовден 27 септември здружените сили на Сандански и Цончев се нашле пред Свети Врач со намера да го нападнат турскиот гарнизон. Меѓутоа тие биле следени од аскер и башибозук од 2.000 души и затоа се утврдиле за да започнат битка. Но одредот на Сандански и Цончев бил опколен од сите страни и затоа во текот на ноќта се повлекле. Планот за напад на гарнизонот во Свети Врач пропаднал, Сандански се повлекол кон Кресна, а Цончев кон Разлошко. На Крстовден во Демирхисарско дошло до борба кај Ак бунар, каде загинале 15 востаници. Турците имале 5 загинати и 3 ранети. Овој судир бил последниот во Демирхисарско. По оваа борба Љубомир Стоенечев заминал за Неврокоп, а потоа кон Бугарија, поради предвремено започнување на борбите, предвидениот план не бил реализиран. Иван Цончев со врховистичка чета Спроти Крстовден, Атанас Тешовалијата и Стојан Филипов ги исекле телеграфските линии помеѓу Куманич и Долно Броди. Истата ноќ било нападнато селото Обидим со 5 чети во јачина од околу 200 души, со војводите Чаков, Малчаков, Иван Апостолов - Копран чауш, Антон Вимола, Лимо Карлович и други. Во Разлошко биле преземени најобемните подготовки за востанието. По Серскиот окружен конгрес, тука бил одржан Околиски конгрес на кој имало делегати од Банско, Мехомија и од селата Бачево, Годлево, Добриништа, Белица, Јакоруда, Бања, Елешница, Горно и Долно Драглиште и други. Разлошко располагало со значајни чети и војводи. Тука биле: Борис Голев, Родон Тодев, Тасе Фурнаџиев, Костадин Колчагов, Саве Мехомиски, Милош Колчагов, Димитар Лазаров - Минѓов, Симеон Молеров, Георги Галев, Јонко Вапцаров и Костадин Молеров. Подготовките во Драмско биле под раководство на Мирчо Кипров. На првиот ден од востанието било предвидено да се ликвидираат одделни шпиони и да се изведат атентати на железничката линија. На 3 октомври биле откриени четите на Николиев и Диката кај Горно Фраштани. Дошло до битка која траела 8 часа, по која четите се повлекле без загуби. Во Горноџумајско имало две борби на 11 октомври. Последниот судир во оваа област бил на 21 октомври. Во оваа борба учествувале Стефан Николов, поручникот Саракинов и поручникот Балтов, имало еден загинат. V востанички округ - Струмичко - Малешевски Crystal Clear app xmag.svg Главна статија: „V востанички округ - Струмичко - Малешевски“. Христо Чернопеев со штабот V востанички округ бил од стратешко значење за Организацијата и османлиските сили. Низ него минувале заначајни организациски канали кон Солунскиот и Битолскиот револуционерен округ. Кон крајот на март за Струмичко заминал Христо Чернопеев со 190 души. Во оваа група имало чети за Радовишко, Тиквешко, Велешко, Битолско, Кичевско и др. На 21 април 1903 година низ селото Костурино поминала една чета од 100 души која била на пат за Валандово. Ноќта 6 четници дошле во судир се воена патрола, од двете страни имало по еден загинат. Во почетокот на мај во Смолари четата на Алексо Поројлијата имала судир при што загинал еден четник. Во август, Христо Чернопеев се обидел да навлезе во Струмичко со голема чета. VI востанички округ - Овчеполски Crystal Clear app xmag.svg Главна статија: „VI востанички округ - Овчеполски“. Во Скопскиот вилает, поточно во македонскиот дел од Скопскиот санџак имало послаба востаничка дејност. Еден дел од околиите во рамките на Скопскиот револуционерен округ останале неворужени, дел од силите на Организацијата биле истоштени во борбата со српската пропаганда, а дел биле засегнати од аферите, додека пак во некој околии постоеле раздори како што била Велешката околија. Сето тоа влијаело за слабиот одзив во востанието. Неколку недели пред востанието во Скопскиот округ се појавила четата на Никола Пушкаров со јачина од 18 души. Таа имала 200 бомби и 100 килограми динамит. На 1 август во 11 часот бил извршен атенатат на железничката линија Скопје - Солун. Расчистувањето на пругата траело два дена. Потоа едно одделение на чело со Димитар Бојанов имале судир со турска потера, во судирот загинале 10 војници, а останатите се разбегале. На 5 август две чети, од 47 души, над манастирот св. Ѓорѓија дошле во судир со потера составена од Арнаути и аскер. Во текот на целото востание во Скопскиот округ имало 15 борби. VII востанички округ - Одринско Crystal Clear app xmag.svg Главна статија: „VII востанички округ - Одринско“. Михаил Герџиков Конгресот на Петрова нива, одржан на 28 и 29 јуни 1903 година решил Одринскиот револуционерен округ да се подели на 5 востанички околии: I Мало-трновски, II Чокенски, III Мустафа-пашински, IV Дедеагачки и V Ахчелебиски. Бил избран Раководен штаб во кој влегле: Михаил Герџиков, Лазар Маџаров и капетанот Стамат Икономов. На 29 јули едно одделение на турската војска на пат кон Мало Трново дошло во судир со една чета и во борбата паднале 2 војници. Кон крајот на јули (стар стил) Околискиот штаб се собрал во селото Мегалево. Востанието во Битолско веќе било започнато. Од весниците, Околискиот штаб разбрал дека во Македонија уште на самиот почеток на востанието, Османлиите започнале со палење на егзархиските села. Под влијание на таквото однесување на османлиската војска, било решено во Одринско да бидат нападнати сите турски села. На 5 наспроти 6 август, на Странџа избувнале голем број на пожари, а набргу по избувнувањето почнале да се слушаат грмежи на бомби и пукоти од кримките. Христо Силјанов истакнува дека: „ Тоа беше поздрав кон борците во Битолско од востанатите нивни браќа од Странџа [8] “ Барање на Заграничното претставништво Македонската револуционерна организација, свесна за своојата сила и можности но и за сложените меѓународни односи, преку Задграничното претставништво се обратило до големите сили. Во Декларација било истакнато дека вмешувањето на големите сили е: „ единствено средство за се отстрани злото и да се запре пролевањето на крвта [5] “ Се побарало со согласност на големите сили, за главен управник во Македонија да се назначи христијанин, кој немало да припаѓа на турската администрација и ќе делува независно од Високата Порта. Во декларацијата било истакнато дека македонското прашање може да биде решено само доколку постои ефикасна меѓународна контрола.[5] Мерки на Империјата Германска дипломатија Германија во согласност со своите интереси ја советувала Отоманското Царство да преземе што поскора акција за задушување на востанието и уништување на револуционерните сили за да не им се дозволи на големите сили да се вмешаат. Германскиот заменик државен секретар за надворешни работи Фон Рихтховен, пред великиот везир и османлискиот министер за надворешни работи, истакнал дека: „ ... брзото воспоставување на мирот во Македонија би го повратил престижот на султанот и на централната власт [5] “ Великиот везир и османлискиот министер за надворешни работи од своја страна истакнале дека доколку власта не успее да ги смири вилаетите преку задушување на востанието, европската јавност ќе остане со убедување дека султанот не е во состојба да го одржи редот во Империјата, а дека тоа криело големи опасности за Турција. Германското Царство ја охрабрувала Турција да преземе сурови мерки при задушувањето на востанието [5], а тоа подоцна било негирано од германскиот канцелар Фон Билов со изговор дека македонското прашање е од второстепено значење за Германија, а тоа прашање го остава за решавање на Русија и Австроунгарија. Настапување на Османлиската армија Османлиски сили Башибузлук Според турските документи и извештаите на дипломатските претставници во Македонија биле распоредени редовни воени сили од III орда (баталјони), а дополнително биле распоредени и 16 баталјони редифи и 38 баталјони илаве. Освен овие сили во случај на востание, Турските власти можеле да ги искористат и воените единици од Пеќ, Ѓаковица и Призрен кои се состоеле од 44 баталјони, 15 ескадрони и 10 батерии со 33.000 пушки, 15.000 сабји и 60 топа [5]. Според К. Битовски до 1 јуни 1903 година во Македонија имало 175 баталјони со околу 150.000 - 160.000 војска [20]. Во случај на востание Високата Порта се плашела од поголемо користење на војската бидејќи: „ таа не би правела разлика и еднакво би ги гонела сите христијани, а тоа можело да ја возбуди Европа[5] “ Турските офицери и интелигенција јавно истакнувале дека на војската треба да и се дадат одврзани раце, а за жестокост во пресметка со востаниците бил и директорот на политичкото одделение во Солунскиот вилает - Хикмет-беј. Според францускиот вицеконзул Стег, кој слушнал разговор меѓу двајца турски офицери, војската требало да добие слобода за акција и во следните 100 години во Македонија да не се појави ниту една бунтовничка чета. Првите мерки Во првите денови на востанието се создале слободни територии во Смилево, Крушево, Невеска, Клисура, Странџа и други места. Биле направени востанички демонстрации во голем број градови и сето тоа придонело некои да тврдат дека Даме Груев и Борис Сарафов заедно со Главниот штаб: „ набрзо ќе ја прогласат независноста на Македонија [21] “ Камп на османлиската армија Според Општиот план востанието требало да биде партизанско и да има долготраен карактер но во Битолско и во Одринско тоа добило масовен карактер. Затишјето кое настанало во текот на јули власта го разбрала како изнемоштеност на Организацијата за масовно востание и затоа во почетокот Турците биле изненадени. Затоа во првите денови армијата била насочена кон укажување на помош на загрозените турски гарнизони во востанатите области, со доаѓањето на ноќта аскерот се повлекувал во градовите, а понекогаш палел и по некое село. Турската власт се плашела од востанички напади на поголемите градови затоа во нив биле сконцентрирани поголеми воени сили. На тој начин во првиот период од востанието иницијативата останала во рацете на Организацијата. Неможноста од брзо задушување на востанието придонело да се појави огорченост меѓу турските воени и политички лица. Авторитетот на централната власт, посебно на султанот, биле нарушени пред поданиците на Империјата како и пред очите на големите сили. Османлиски војник На 10 и 11 август состојбата се изменила во корист на Империјата. Од Косово биле донесени силни осмалиски сили кои биле разместени во Македонија, особено во Битолско. Првата задача на турската армија била да го заземе Крушево. Тоа им успева со армија од 18.000 луѓе. Дел од заштитниците на Крушево, предводени од војводата Питу Гули, загинале херојски во борбата кај Мечкин Камен, а другите востаници се повлекле во планините. Турската војска со артилерија ги урнала утврдувањата подигнати од востаниците и со топови го бомбардирала градот. Во текот на борбите, по наредба на Штабот, околу 15.000 население го напушта градот и се крие во блиските планини. Во запалените и урнати куќи загинале 20 жени и 6 деца, бидејќи не успеале да побегнат од градот. На незапалените куќи, на 13 август биле истакнати бели знамиња, симболизирајќи го крајот на 12-дневната Крушевска Република. Изгорени биле 159 куќи. Загинале 100 турски војници и 91 востаник. Бидејќи генералот Омер Ружди не презел систематски дејствија за уништување на востаниците, бил сменет и на негово место бил поставен Насер паша. План за задушување на востанието Османлиска коњаница Насер паша подготвил план за систематско уништување на востаниците. Востанатите територии ги поделил на сектори во зависност од востаничките центри и топографските услови. Во секој сектор биле испратени големи воени сили кои имале задача да ги опколат востаниците и постепено да го стегаат обрачот околу нив и на тој начин да ги уништат востаниците. Сепак треба да се истакне дека со овој план Турската армија не успеала да ги уништи воружените сили на Организацијата. Востаниците од опколените области успеале навремено да се извлечат и да се префрлат во штотуку пребарани области. Востаниците избегнувале директни судири со армијата. Сепак турската армија со својата големина и оружје успеале да го задушат востанието. Централната власт, подржана од германската дипломатија и наредила на својата армија да започне со систематско палење и уништување на христијанските села кое било проследено со колеж врз неборечкото населние. Главната цел на овој план не била да се уништат востаничките сили тука да се изврши притисок врз Македонската револуционерна организација, четите и востаниците да се откажат од борбата.

Андон Димитров, го дава следново објаснување за донесената одлука за кревање на востание: Во 1902 и 1903 година та сè до денот на востанието — 20 јули 1903 — состојбата на бугарското население во Турција беше неопислива. На нас адвокатите, полицијата ни беше забранила дури да поднесуваме жалби до административните власти таму... Освен доаѓањето на српските чети во северозападна Македонија, Хилми Паша во согласност со грчките емисари создаде на југозапад и фронт за влез на грчките андарти. И така бугарските чети мораа да се борат против три фронта: турската војска, која со потери ги бркаше, српските чети и грчките андарти. Тешка стана и ситуацијата на организацијата. Ова го принуди руководството да свикаа специјален конгрес целта, на кој го одлучи тешкото решение да се крене општо востание

Известување Macedonian golden lion.svg Оваа статија е дел од целината Историја на Македонија Праисторија [прикажи] Антика [прикажи] Среден век [прикажи] Османлиска Македонија [прикажи] Современа Македонија [прикажи] Независна Македонија [прикажи] Список: Историјата на Македонија по години пру Гарванов откако се вратил од Софија, Централниот комитет ги известил сите свои раководители на реони дека: 1. Организацијата решила да крене востание и со сите сили и средства да се бори за извојување на човечки права. 2. Организацијата ги осудува сите стремежи на официјалните и неофицијалните фактори во Бугарија, кои без нејзина согласност настојувале и настојуваат да го вовлечат населението во востание, бидејќи со тоа свесно или несвесно ја поткопуваат каузата на македонскиот роб и со своите дејства давале колорит на надворешно потикнување, факт кој бил силно експлатиран од Турција и европската дипломатија. 3.Организацијата изјавува дека до денот на востанието ќе се бори со сите комитети, корпорации и надворешни лица, кои со своите постапки ќе ја фрлат во борба и предвреме ќе го осуетат планот за дејство. Таа ќе води сметка за сите што ќе се обидат да ја искористат нејзината борба за други цели. 4. По објавувањето на востанието, сите кои се готови да го поткрепат ќе бидат прифатени. Притоа била пожелна претходна согласност од Организацијата [11] Со ова известување била официјализирана одлуката за кревање на востанието, а истовремено биле предупредени и поканети врховистите. Вознемиреност Одлуката за востание предизвикала негодување кај многумина. Јане Сандански со одлуката бил запознат на 21 јануари 1903 година од Лазар Димитров, а самиот Сандански за тоа истакнува: Тоа соопштение морално не уби, едно мислевме за Организацијата, едно агитиравме, а сосема друго излезе. Веќе немав ни лице, ни срце да агитирам како порано... просто плачевме [12] Константин Нунков за решението на Централниот комитет за востание истакнува: Во нашите очи тоа е една непромислена авантура. Ние мислевме дека востанието е пакосно, штетно, безнадежно, ненавремено, неподготвено, повеќе од кога било! Ние го сметавме погубно за македонскиот народ [13] Андон Димитров, го дава следново објаснување за донесената одлука за кревање на востание: Во 1902 и 1903 година та сè до денот на востанието — 20 јули 1903 — состојбата на бугарското население во Турција беше неопислива. На нас адвокатите, полицијата ни беше забранила дури да поднесуваме жалби до административните власти таму... Освен доаѓањето на српските чети во северозападна Македонија, Хилми Паша во согласност со грчките емисари создаде на југозапад и фронт за влез на грчките андарти. И така бугарските чети мораа да се борат против три фронта: турската војска, која со потери ги бркаше, српските чети и грчките андарти. Тешка стана и ситуацијата на организацијата. Ова го принуди руководството да свикаа специјален конгрес целта, на кој го одлучи тешкото решение да се крене општо востание.[14] Подготовки на Централниот комитет Веднаш по Солунскиот конгрес, Централниот комитет ги известил сите раководители да започнат со собирање на оружје. Самиот Централен комитет постигнал договор со група на грчки контрабандисти. Тие оружјето за потребите на Организацијата и претстојното востание го пренесувале преку море до утоката на реката Вардар, а таму било преземано преку канал [15]. Лазар Димитров истакнал дека овој канал одвај ги задоволил потребите на Кукуш и околните села. Централниот комитет со посредство на Петроградскиот македонски кружок се обидел да набави и руски пушки но овој план бил напуштен откако бил воспоставен каналот со Грците. Дополнително на овие активности ЦК започнал иницијатива за враќање на печалбарите во Македонија. Од кореспонденцијата помеѓу Бугарското трговско агентство во Солун и Бугарското министерство за надворешни работи и вероисповест се дознава дека до 13 март, околу 10.000 млади Македонци се вратиле во родните краеви од Цариград, Румелија, Бугарија... за да земат учество во претстојното востание, а Селџобалив истакнал дека од Цариград заминале 2.500 градинари и малекари, Сите тие Македонци со нетрпение чекаат да дојде часот за востание [5]. Овие подготовки биле будно следени од дипломатските претставници во Солун, а рускиот дипломатски претставник Николај Гирс информирал дека: во целата земја одвај можело да се најде поголема село, каде немало востаничка чета. Селаните биле во постојан контакт со нив. Четите биле раководени од членовите на Комитетот. Тие имале строга наредба да не предизвикуваат вооружени судири, туку само да го подготвуваат населението за востание на повик од повисоките раководители... есенскиот налет на бандите од Бугарија (врховистички чети б.н), суровата пресметка на војските со мирното население, вмешувањето на Русија, прогласените реформи од страна на султанот и очекувањата од сето тоа, ако во суштина не ја промениле дејноста на месните комитети, во секој случај ги поттикнале... Организацијата не била за одлагање на востанието. Таа сакала да ги причека резултатите од реформите во кои малку верувала. Со одлагањето на востанието на неопределено време, македонското прашање би се затаило, а со тоа Организацијата би ја изгубила својата подлога и би го пропуштила погодниот момент за целосно ослободување. Оттука четите трескаво работеле на собирање борци. Притоа истакнувале дека нема да им допуштат на Турците да ги исколат како Ерменците [5] Подготовки во Битолскиот револуционерен округ Смилевски конгрес Crystal Clear app xmag.svg Главна статија: „Смилевски конгрес“. Смилевскиот конгрес, како конгрес на Битолскиот округ, според решенијата донесени во Солун, требало дефинитивно да ја потврди одлуката за кревање востание. Во таа насока се развила остра дискусија, во која се јавила струја која сметала дека условите за сенароден бунт сè уште не се созреани. На првиот ден од конгресот од излагањето на делегатите било утврдено дека Прилепскиот, Битолскиот, Кичевскиот и делови на други реони не се достатно подготвени. Најдобро подготвени биле Ресенскиот реон, Костурскиот, Демирхисарскиот, неколку села од Битолскиот реон, како што се Смилево, Ѓавато и Цапари, додека Охридскиот располагал само со 1.400 пушки. Меѓу делегатите се јавиле лица кои биле против востание во текот на таа година како што биле: Ѓорѓи Сугарев, Петар Ацев, Тале Христов, Никола Карев, Никола Петров Русински и други. Во една крајно напната атмосфера по повод острите расправии околу решението за востание, несогласувањата ги прекинал Даме Груев, кој како еден од основачите на ТМОРО и претставник на неговиот Централен комитет, уживал огромен авторитет. Според сеќавањата на Пандо Кљашев, тој рекол: А бре луѓе, не губете си го времето да го решавате прашањето - ќе има ли востание или не, зашто тоа е решено - битти даваси! Говорете сега за востание, како да го направиме и кога, но не по ден и по време [16] Во прилог за донесување на одлука за кревање на востание влијаеле и неколку настани. Конгресот преку Лука Ѓеров дознал за Солунските атентати. Како дополнителен аргумент послужил и Ѓурѓовденскиот масакр извршен на 6 мај во Битола, а во Цапари дошло до судир со османлиските сили. Тој ден Конгресот не заседавaл, бидејќи судирот можел да се прошири кон Смилево. Настаните во Цапари и Битола влијаеле психолошки врз оние делегати кои се колебале за востание. На последното IV заседание Конгресот го усвоил Востаничкиот дисциплински устав кој бил изработен од Борис Сарафов и Димитар Дечев. Главен штаб Crystal Clear app xmag.svg Главна статија: „Главен штаб за II Битолски револуционерен округ“. Знамето на Струшките востаници. Конгресот уште од првото заседание започнал со донесување на одлуки за кревање на востание. Бил избран Главен штаб за II-от Битолски револуционерен округ, а тој требало да раководи со подготовките за востанието и со самото востание. За членови на Главниот штаб биле избрани: Даме Груев, Борис Сарафов и Атанас Лозанчев, а како нивни заменици биле избрани Георги Поп Христов, Петар Ацев и Лазар Поп Трајков. Членовите на ГШ биле избрани со јавно гласање, додека пак нивните заменици со тајно гласање [17]. Конгресот донел и непротоколарно решение, доколку пристигнат нови сили [17], како Ѓорче Петров, Пере Тошев и Христо Матов, тие по автоматизам да влезат во Штабот. На Главниот штаб му биле пренесени сите овластувања за раководење на Востанието, да извршува воена и политичка власт и, со функции на воено-востаничка влада, да стапува во врска и да води преговори со дипломатските претставници и со владите на европските големи сили, како и посредни или директни преговори со непријателот, Владата на османлиската држава, или со нејзини ополномоштени претставници. Главниот востанички штаб донел наредба горските началства да ги мобилизираат органите и телата на Организацијата да ја преземат власта во градовите и во селата. Окружното раководство во Битола формирало Информационо биро на Главниот штаб за извршување разузнавачки и информациски задачи. Конгрес на Петрова нива Crystal Clear app xmag.svg Главна статија: „Конгрес на Петрова нива“. На 28 и 29 јуни 1903 година се одржал Конгрес на Одринскиот револуционерен округ во месноста Петрова нива. За претседател на Конгресот бил избран Васил Пасков, потпретседател Велко Думев, а за секретари: Христо Силјанов и Анастас Разбојников, а вкупно присуствувале 47 делегати. За време на овој Конгрес било разгледано прашањето за кревање на востание и тука биле подделени мислењата, но по одлуката на Смилевскиот конгрес на делегатите не им останало ништо друго освен да се донесе одлука за започнување на подготовки за кревање на востание. Избраниот Околиски штаб донел одлука востанието во Одринско да започне на 6 август (стар календар) на празникот Преображение Христово [18]. Општ план за востанието Crystal Clear app xmag.svg Главна статија: „Општ план за Илинденското востание“. Во јуни по барање на Централниот комитет бил изработен Општ план за востанието.[19] Во него било истакнато дека во согласност со одлуките на Солунскиот конгрес и советувањата во Софија, треба да се води герилска борба. Четите требало да дејствуваат насекаде и во исто време, без да се крене народот. Целта не била да се победи Турција, туку таа да не може да ги победи востаниците.[5] Востанието требало да биде послабо но долготрајно и борбата требала да се води до зимата, а повторно да се прогласи идната пролет. Востанието требало да почне кога ќе созреело житото и ќе се зголемела ноќта во јули 1903 година. Востание I востанички округ - Битолски Crystal Clear app xmag.svg Главна статија: „I востанички округ - Битолски“. Даме Груев На празникот св. Илија во Смилево со 200 востаници влегол Главниот штаб. Според турските документи при првиот напад на Смилево загинале 8 турски војници, а 14 биле ранети. На 3 август Генералштабот наредил евакуација на целото население кое не било способно да се бори во месноста Голем Гар, а до пладне Смилево било празно. Откако сите обиди на османлиската војска да го заземе Смилево биле одбиени, Борис Сарафов заминал за Охридско, а Атанас Лозанчев за Демихисарско и Кичевско. По нивното заминување во следните 20 дена во околината Смилево не се појавила османлиска војска и башибозук. Во тој период под раководство на Стојан Донски биле преземени мерки за утврдување на Смилево, биле ископани одбранбени ровови со што се зацврстиле одбранбените востанички позиции. Населението кое не било способно да се бори и понатаму се наоѓало во збегот Голем Гар каде биле организирана заедничка исхрана, а биле преземени мерки за негова заштита. Во изработка на планот за заземање на Крушево непосредно учествувал и револуционерот - поранешниот офицер Тодор Христов кој предходно влегол во градот и ги скицирал објектите за напади: касарната, конакот, беледијата (општината), поштата и другите владини и државни установи, како и поважните пунктови во градот. Во осум воени групи биле распоредени 750 вооружени востаници под команда на добро подготвени началници - војводи. На 4 август во градот влегува Штабот на крушевските востаници свечено дочекан од народот. При овој дочек, началникот на Штабот, Никола Карев одржал пред ослободените граѓани револуционерен говор, прогласувајќи ја првата Македонска Република и повикувајќи го народот да избере привремена републиканска влада. Членови на Привремената влада на Крушевската република, од лево на десно: Дину Вангел, Димитар Секулов, Ѓорѓи Чаче, Николаќи Баљу, Теохар Нешков, Христо Ќурчиев Во демихисарскиот реон раководители биле Јордан Пиперката, Димитар Дечев, свештеникот Кузман и Христо Пасков. Според Христо Силјанов, Демихисарско дало 1.000 востаници. Првата ноќ биле преземени редица акции. На патот Битола - Кичево кој минувал низ Демихисарско била исечена телеграфската линија, а биле разрушени и сите мостови, потоа биле изгорени чифлизите во Утово, Стругово, Жван и други. Под команда на Дечев 150 востаници го нападнале турскиот гарнизон кој се состоел од 170 души во административниот центар Прибилци. Во првите денови на востанието во Демихисарско, турските селани се затвориле во своите куќи и не ги обработувале своите ниви и не го гледале својот добиток. Востаниците во селата Бабино, Слоештица, Велмевци и Жван создале свои пунктови каде се собирала храна и секави други материјали кои им биле потребни за идните дејствија. Никола Карев Ресенскиот реон бил под раководство на Славејко Арсов и потпоручникот Панајотов. Поважни војводи биле Спиро Олчев, Стефан Мешков, Перуш Стрезов, Ставре Тасев, Јоше од Подмочани, Иван Трајчев, Кочо Кочовски, Георги Чаушот од с. Златари и др. Првата ноќ биле изведени неколку разрушителни акции од слабо вооружени групи. На 20 јули (стар стил) четите од селата Болно, Царев Двор, Дрмени и Јанковец на чело со Арсов биле групирани во Болно. На Илинден во селото Круше, тамошниот аскер бил зачуден од однесувањето на селаните, тие им носеле баници, кисело млеко и други изобилства, но храната била затруена со арсен, а војниците набргу добиле грчеви и страшни болки. Аџијата кој бил Турчин кога дознал за тоа избегал, а ноќта во селото дошол аскер од 50 души. На 26 јули (стар стил) одредот на Ангел Андреев и еден одред на Коте го нападнале турското село Папли. Таму имало аскер и башибозук од околу 100 души. Востаниците ги држеле опколени неколку дена. Секој ден селото било напаѓано и била палена по некоја куќа. На 6 август (стар стил) Коте зграбил дел од добитокот и се упатил кон својот реон, но кај Штрково наишол на војска. Дел од опседнатите војници успеале да се извлечат и да му притекнат на помош на судрениот аскер каде дале 4 жртви. Опсадата продолжила, но по 12 дена пристигнала друга војска, таа го ослободила гарнизонот и турското население, а востаниците по заминувањето на аскерот се симнале во Папли и го запалиле селото. На Илинден, во Охридско имало веќе подробно разработен план за првите дејствија и со добра интендантска служба — складови со храна и други намирници, тајни фурни, леарници за патрони, но без ниедна бомба и без ниедна манлихера. Била организирана и санитетска служба со еден вид на болница во Чемерскиот дол, над селото Брждани, а како доктор фигурирал Хр. Ангелов. Реонски началници биле: Христо Узунов, Антон Кецкаров, Наум Анастасов, Александар Чакаров и Наум Златарев. На 24 јули (стар стил) сите дримколски и малесиски чети се собрале кај Караорман во Горна Дебрца. Таму се собрале голем број на бегалци на грбот на револуционерното раководство. Четите повторно се упатиле кон Дрим, но веќе сите села биле опустошени. Во периодот меѓу 25 и 30 јули (стар стил) имало судири кај Лешани, Слатина, Лактиње, Врбјани и Ботун. Само на 30 јули имало имало шест битки и тоа кај Брждани, Лешани, Белчишта, Црвена вода, а во Орта-кол, кај селата Куратица и Плаќе. Во борбата кај Брждани учествувал и Борис Сарафов со 80 души и тој дошол од Демирхисарско на помош. Штабот на Дебарско-Кичевскит реон - Јанаки Јанев, Лука Ѓеров и други. На 20 јули (стар стил) востание се кренало и во Костурско со околу 2.000 востаници. Исто така на 23 јули е заземена Клисура. На 28 јули четите на Лазар Поп Трајков и Васил Чакаларов имале борба со турскиот аскер, а на 29 јули кај селото Д’мбени имале борба со турската војска која траела 6 часа, а потоа Турците се повлекле во Костур. Христо Силјанов истакнува дека Кичевско било погодно за партизанско војување, во таа каза се востанало само населението во планинските делови во Горна и Долна Копачка и Р'бетинкол. Во другите делови, во Долно Кичевско и Порече, каде српската пропаганда била силна и спечалила голем дел од населението и тоа не востанало. Во Копачка (Горна и Долна) како база на востаниците служеле планините: Бистра, Беличица, Стогова и други, а во Р'бетинкол, врвовите Песок, Кула, Кјафа, Разбоиште и други. Ноќта на 20 јули (стар стил) три востаничи одреда, Џеров 200 души, Арсо Мицков 200 души и Србакот 100 души го опколиле градот Кичево од три страни. Еден час по полноќ се слушнало востаничкото Ура!. Аскерот кој бил сместен кај месноста Јурија во наплив на паника се втурнал кон градот за да го заземе Калето. Таму еден востанички одред почнал да стрела врз аскерот, а одговорот на турците бил слаб. По половина час востаниците го напуштиле градот, а Турците имале 20 души загинати. Две недели пред Илинден, четите на Петар Ацев и Никола Пешков, кон кои биле присоединети и триесетина граѓани, се на се вкупно 80 души, ненадејно биле нападнати недалеку од селото Беловодица кај месноста Студеница од страна на околу 30 заптии. Дел од четата се разбегала, а набргу пристигнал и аскерот кој бил сместен во Дуње. На Илинден четите ги исекле телеграфските кабли меѓу Прилеп-Битола и Прилеп-Велес, а биле разрушени и некои дрвени мостови по патот Градско, Кичево, Крушево и Велес. На 23 јули стар календар вооружени и невооружени селани го нападнале конакот во селото Витолиште, Мариовско. Една од случајно згрмените пушки го кренала на нозе гарнизонот. По двочасовна престрелка востаниците се повлекле, а во тој напад учествувал и Пере Тошев.

И третото велико народно въстание/вчера/ е тръгнало от Македония!

Гоце Делчев няма как да е бил македонски реболюционер защот по негово време комунистите още не са били измислили македонската държава. Имало е само географската област македония точчно както у одринска тракия не е отделна държава. Но македонските политици предпочитат очевидните лъжи като глупостите че произлизат от Александър Македонски...

Жалкото шиптърче съвсем превъртя ;))) Бай зайо , не слушай банкянския тулуп какво ти обещава , пътник е ! ДЕВМ продажна , шломска и прокълната . Оставка , изроди безродни !!!

Солунски конгрес Crystal Clear app xmag.svg Главна статија: „Солунски конгрес од 1903“. Гоце Делчев со Серската чета Централниот комитет на Иван Гарванов и Задграничното претставништво - Христо Татарчев и Христо Матов кон крајот на ноември 1902 година биле решени за кревање на востание. Затоа Иван Гарванов на 6 јануари 1903 година (стар стил) испратил окружно до Задграничното претставништво, окружните и околиските комитети со кое свикал Конгрес и ги поканил делегатите.[7] Меѓутоа, голем дел од истакнатите делегати немале доволно време да стигнат на Конгресот, а тоа најверојатно било и посакувано од Гарванов. Во јануари 1903 година се одржал Солунскиот конгрес. На третото заседание, на 16 јануари, кое траело час и половина се прифатил и потпишал Протоколот за извршената работа и преземените решенија. Решително против востанието се изјаснил само серскиот делегат Димитров, но на крајот и тој се присоединил кон заедничкото мислење. Скопскиот делегат Димитар Ганчев, испратен со директива да дејствува за одлагање на востанието бар за една година, исто го потпишал затоа што и другите потпишале. Најважниот аргумент против востанието – недостигот на доволно оружје во повеќето реони – било до извесен степен демантирано од уверувањата на Иван Гарванов, дека за скоро време ќе се случат крупни доставувања, како и од надежта, дека при општо востание, четите од [[PIRINSKIOT DEL NA MAKEDONIJA ]] ќе префрлат значително количество пушки и други материјали. По донесување на решението за востание, окружните комитети биле задолжени да ги преземат потребните мерки за забрзување на подготовките за кревање на востанието. Делчевата агитација за нова тактика Crystal Clear app xmag.svg Главна статија: „Последната обиколка на Гоце Делчев“. Гоце Делчев не го сочекал крајот на советувањето во Софија и веднаш заминал за Серскиот револуционерен округ да ја демонстрира новата концепција за борба. Тој собрал чета од 40 души [9], а во неа биле Пејо Јаворов, Димитар Стефанов, Димо Хаџи Димов и други. Најпрво поминале во Банско, а на тамошниот собир Делчев зборувал за: слободна и независна Македонија со широки правa за сите сиромаси[10] Тој истакнал дека борбата треба да се води со терористички акции и четнички дејствија, како подготовка за крајното средство - масовно вооружено востание. Делчев го осудил Горноџумајското востание и го оценил како провокација која претставувала предавство кон македонскиот народ [10], велејќи дека: „ Ако се бориме за цар, тогаш ние си го имаме султанот[10] “ Иван Гарванов во Софија Иван Гарванов По Солунскиот конгрес, ЦК ги ополномоштил Иван Гарванов (Давид) и Велко Думев (Орлеански) да заминат во Софија, усно да ја соопштат одлуката за востание и да ја поткрепат. Задграничното претставништво го поканил Михаил Герџиков да се сретне со нив, бидејќи Делчев заминал. Гарванов и Думев заминале од Солун на 10 јануари 1903 година, а меѓу другото планирале да се сретнат со членовите на Врховниот комитет за да се постигне помирување [5]. Во Софија Гаравнов истакнал: ... решението било бесповратно, бидејќи тоа веќе било пропагирано насекаде... основен мотив за решението било опасноста од ново врховистичко востание и влошената положба во земјата [5] Меѓутоа Татарчев вели дека: Гарванов како сентиментална природа делумно се беше подал на странични влијанија [7]. Иван Гарванов, Христо Матов и Христо Татарчев во Софија имале средба со бугарскиот министер за внатрешни работи - Димитар Петков. Тој од своја страна им ветил полна морална и материјална поткрепа за идното востание, под услов да престанат да го компромитираат Кнежевството и каузата со грабање на оружје од бугарските арсенали и воени демонстрации во пограничните реони. Според рускиот дипломатски претставник во Солун, Гарванов и Думев се вратиле со изјава дека со Врховниот комитет не е постигнато помирување, но двете страни се согласиле да дејствуваат независно една од друга, без да си пречат како во минатото.[5]

Абе светът е тръгнал от тези олигофрени. Да го духат тези наследници на Клеопатра . Ебати паплачта комплексарска

Второ софиско советување Задграничното претставништво откако го примило окружното од ЦК организирало советување во Софија кое траело неколку дена. На оваа советување присуствувале: Гоце Делчев, Ѓорче Петров, Пере Тошев, Христо Матов, Христо Татарчев, Иван Хаџи Николов, Борис Сарафов, Михаил Герџиков, Кирил Прличев, Туше Делииванов, Христо Силјанов и други. На ова советување Матов и Татарчев ја поддржувале идејата за општо востание, додека пак Ѓорче Петров и Гоце Делчев се залагале за перманентно востание. Ѓорче Петров предложил да дојде до засилување на четите и терористичките акции кој постепено требало да водат кон востание кое не требало официјално да се објави. Михаил Герџиков предложил терористички напади кој би ја засегнале османската власт и европскиот капитал. Тој планирал да се формираат терористички групи по градовите кој би биле во контакт со Централниот комитет, а кон овие идеи клонел и Гоце Делчев.[5] Делчев истакнал дека Турција треба да се фрли во анархија, да се разниша Царството во неговите основи со што би се предизвикале Големите сили да интервенираат за решавање на Македонското прашање. Меѓутоа Делчев се решил за комбинирано дејствување со чети и терористички акции.[7] На крај од советувањето се дошло до компромисно решение за засилени партизански дејства [8]. По советувањето бил известен Централниот комитет дека тие се против општо востание но за партизански дејства. Треба да се истакне дека ова советување не влијаело на одлуката за донесување на востанието бидејќи Солунскиот конгрес без да ги сочека резултатите од советувањето донел одлука за востание.

Софискo советувањe Во јули 1902 година во куќата на Бојан Биолчев во Софија се одржала средба на која присуствувале: Гоце Делчев, Иван Гарванов, Тома Карајовов, Туше Делииванов, Владимир Руменов, Никола Наумов, Лазар Димитров, Атанас Мурџев и домаќинот Бојан Биолчев. На оваа средба било разгледано барањето на битолчани за кревање на востание. Делчев, Руменов и Карајовов остро се спротивставиле за востание и била донесена одлука против дигање на какво и да е востание.

Во прилог цитирам два клучни аргумента од тезите на Денко Малески: 1.„Имено, зад нас е времето кога македонската историографија, заштитена од моќната југословенска федерација, можела непречено да врши селекција на историската граѓа за македонската нација, па каде пишувало Бугарин да пречкрта и да напише Македонец. Сега можете да кликнете на интернет, да влезете во архивата на „Њујорк тајмс“ и да прочитате текст од нивниот дописник испратен во 1903, за бунтот на бугарското население во Крушево на Илинден.“ 2.„Значи, ние мораме да се прилагодиме кон историската вистина дека во минатото сме биле дел од еден ист народ. Тој народ, во залуден напор да избегне поделби и понижувања од соседните балкански држави кои навалиле врз последната отоманската провинција во Европа, Македонија, спас побарал во, како што вели Крсте Мисирков идејата за „национален сепаратизам“ и создавање на сопствена словенска нација.“ Дали Малески сериозно верува во тврдењето дека сериозните научни извори пречкртуваат Бугарин и ставаат Македонец? И дали треба да извлечеме општ заклучок за комплексен процес на идентификација во периодот околу Илинденското востание според цитат од, на пример, Њујорк тајмс, кој функционира во точно определен контекст? А што со другите дипломатски извештаи, етнографски белешки и други извори од учени кои вој тој период и периодот кој следувал зборуваат поинаку? Сега нив да ги бришеме од книгите? И чија е таа историска вистина за која зборува Малески? И врз основа на што се утврдува „историската вистина“? Секако дека бугарскиот национален, односно националистички наратив за историјата на просторот на отоманска Македонија во тоа време е таков—се тврди дека се работело за еден народ со ист јазик во Бугарија и Македонија, на што сега се повикува Малески. Но, немањето критичка дистанца од наративот на бугарскиот национализам е исто толкав проблем колку немањето критичка дистанца од наративот на македонскиот национализам. Бидејќи, не придонесувате во дискусијата околу критичкото разгледување на македонскиот национализам со автоматско преземање, односно со прегрнувањена друг националистички наратив и дискурс, во случајот, бугарскиот, кој не може да ја даде основата за „правилно читање на историјата.“ Последново го ставив под наводници, бидејќи најчесто таа синтагма ја користат оние што историските и општествени феномени ги гледаат од есенцијалистичка и детерминистичка перспектива. Таквата перспектива често води до монструозни карикатури на создавање националистички митови во чија основа лежат расните толкувања за „крвта и земјата“ како и наративите за илјадагодишни континуитети на одредени народи. Нешто такво неодамна беше пробано кај нас и со право не можеме да се согласивме да влегуваме во нова таква стапица, сега со бугарска амбалажа. Имено, да се зборува за еден народ во Бугарија и Македонија во периодот на Илинденското востание, неколку декади пред него, па сѐ до Балканските војни е исто така одредено читање на таа историја, а тоа е бугарското ексклузивистичко читање. Добро е познато колкави контроверзи има околу именувањата, како и идентитетот кој му се припишувал на населението, и на крајот самоидентификацијата на населението или населенијата во отоманска Македонија. Значи, тука се работи за повеќеслоен проблем и бара исто толку повеќеслојна анализа и толкување. Не постои масовна самоидентификација на еден и ист народ во тоа време на териториите на Македонија и Бугарија. Постојат повеќе идентификации кои не биле стабилни и кои биле подложни на промени и влијанија. Всушност ни во самата Бугарија до длабоко во втората половина на 19. век не постои масовна етно-национална самоидентификација. Таа се создава постепено со создавањето на Бугарското Кнежевство и со воспоставување централизирано образование. Со оглед дека македонската територија воопшто не е опфатена со кнежевството (освен блиц-периодот со Сан-Стефанскиот договор кој е брзо потоа поништен), туку само со егзархијата, тогаш е сосем јасно дека до создавање еден народ или нација никогаш не дошло, а уште помалку пак до негова консолидација. Точно е дека има документи каде што може да се види дека некои револуционери се декларирале или биле запишани како Бугари. Но, таквото декларирање или идентификување на високопозиционирани личности не може автоматски да се проектира на наводна масовна самоидентификација на народот како бугарски. И не може таквите документирани декларирања или белешки да се откорнат од дадениот историски контекст. Има многу сериозни студии кои ги анализираат тие контексти. Едноставно, не е точно дека во тој период постои еден народ со јасна свест за своето етно-национално и јазично заедништво во Македонија и Бугарија. Исто така, идејата за македонски етно-национален и јазичен идентитет (именуван различно, во зависност од тоа кој го застапувал и во кој период) настапува релативно рано во балкански контекст, во периодот пред формирањето на Бугарското Кнежевство, како и потоа. Дали тоа значи дека постоело масовно самоидентификување на населението како Македонци во втората половина на 19. век и во периодот на Илинденското востание? Не, исто како што не постоело ни масовно самоидентификување како Бугари во добар дел од 19. век, па сè до создавањето на бугарската држава. Имало различни идеи, престави и замисли за сопствениот идентитет дури и кај луѓето кои имале некакво образование. Затоа во историографијата тоа се нарекува период на „преродба“, иако е поточно да се нарече период на раѓање, тоест создавање, бидејќи тогаш почнуваат да се создаваат нациите. Со зацврстувањето на бугарската држава, создавање централизирано образование со стандардизиран бугарски јазик, бугарскиот етно-национален и јазичен идентитет исто така се консолидира и зацврстува. До зацврстување и консолидирање на македонски идентитет не доаѓа затоа што нема услови за создавање силно изразенетно-национален и јазичен идентитет без држава, без централизирано образование на таа замислена држава и без стандардизиран и институционализиран јазик. Тоа е период на создавање на нации-држави и е насекаде ист во голем дел од Европа, а посебно во источна Европа и на Балканот. Државите се создаваат со идеја дека во нив живее одредена нација. Повеќето од државите (посебно новите, односно оние што не наследиле средновековни кралства, кои пак и самите немале национален идентитет до 19. век) го создавале масовниот етно-национален и јазичен идентитет ПО создавањето на државата. Со други зборови, широкото население во новосоздадената држава почнува да се социјализира во одредена институционализирана култура и да се описменува во одреден, институционализиран јазик. Ова е од клучна важност и посебно треба да го имаат на ум оние што сакаат да нè уверуваат во есенцијалистичка природа на етно-националните идентитети. Но, не значи дека поединци и интелектуалци од втората половина на 19. век и првата половина на 20. век (како на пример К. Мисирков), и во отсуство на држава не зборувале дека треба да се консолидира посебен македонски идентитет со сопствен јазик. И не само тој, и пред него на еден или друг начин учени луѓе од тоа време од Македонија заговарале „сепаратизам“, односно не го наоѓале својот етно-национален и јазичен идентитет во рамките на бугарскиот етно-национален и јазичен идентитет. Бугарскиот јазик е со основа од источнобугарските дијалекти, кои за голем дел од населението во Македонија биле тешко разбирливи. И тоа е добро документирано. Имало разногласје околу идентитетските и јазичните прашања. Немало консензус меѓу (колку-толку) учените за тоа како треба да се обликува евентуален заеднички јазик во Македонија и Бугарија, по примерот на српско-хрватскиот. Некои биле за заеднички јазик, но со основа на македонско наречје, други биле за некој „среден“ јазик со комбинација од двете наречја, а трети биле за посебно нормиран македонски јазик. Јазичното прашање останало за решавање по ослободувањето на Македонија. Ако некојкон крајот на 19. век и почетокот на 20. век користел бугарски стандарден писмен јазик кој, патем, претрпел неколку промени во нормирањето и кој го употребувала бугарската држава, а со тоа и бугарската егзархија во Македонија, не може да се тврди дека тоа било масовно прифатена норма во Македонија. Впрочем, огромен дел од населението во тоа време било неписмено. Тоа е тоа „читање“ кое науката го дава. И за тоа зборуваат и бугарски интелектуалци. Еве што велат некои од нив: „Инсистирањето на ‘заедничка историја‘ до 1944 година од научна гледна точка е тешко за одбрана. Во неколку наврати тоа се навестува само како историја на еден народ- бугарскиот. Во практика, всушност се бара од македонската страна да ја препише бугарската историја до таа година. Всушност, денешна Бугарија и денешна Северна Македонија се рамноправни наследници на вековната култура и цивилизација.“ (Од петицијата на бугарски интелектуалци против декларацијата на бугарската влада за неприфаќање македонски народ и јазик). Исто така, бугарските официјални историографи сигурно не треба да се земаат како пример за „непристрасно“ гледање на историјата. И историчари од Бугарија зборуваат за фалсификување податоци од историчарите на бугарскиот естаблишмент кои ја туркаат теоријата за тоа дека Македонците и Бугарите се еден народ во две држави, или ако барем денес не можат да ја продадат таа теорија на светската јавност, дека до не толку далечно минато сме биле еден народ. Така, бугарскиот историчар Стефан Дечев вели: „Навистина е зачудувачко како историографската бугарска матрицаод 70-те и 90-те продолжува да го информира огромното мнозинство во бугарската историска наука. Во таа смисла и антибугарскиот тон во македонските медиуми не треба да се разгледува надвор омаловажувачкиот однос присутен во бугарскиот дискурс кон државата Македонија (од неодамна – Северна Македонија, кое име немалброј Бугари го користат за да го засилат тој однос); практичното непризнавање на очигледното – постоењето на македонската нација; позицијата за македонскиот јазик.“ Потоа и додава дека „Јасно е дека на темата ‘Македонија‘‘ просветениот национализам ‘и екстремизмот на Божидар Димитров тргнуваат од една заедничка матрица. Тезата за македонската нација како ‘творба од решенијата на Коминтерната‘“. Конечно, во многу странски извори кои и историски и социолошки го проучуваат (и документираат) создавањето национални држави на Балканот во 19. век ќе се најдат слични објаснувања за поимањето на идентитетите во тој период. И од тоа не треба да се отстапува.И конечно, што ќе правиме со Конески, со неговата Историја на македонскиот јазик, со неговата Историска фонологија, како и со други научни дела кои се светски признати и кои зборуваат за сите овие нешта на сличен начин, како и други дела од светската славистика? Читал ли Малески некогаш нешто од тие дела освен исечок од Њујорк тајмс од 1903?

„Имено, зад нас е времето кога македонската историографија, заштитена од моќната југословенска федерација, можела непречено да врши селекција на историската граѓа за македонската нација, па каде пишувало Бугарин да пречкрта и да напише Македонец. Сега можете да кликнете на интернет, да влезете во архивата на „Њујорк тајмс“ и да прочитате текст од нивниот дописник испратен во 1903, за бунтот на бугарското население во Крушево на Илинден. Значи, ние мораме да се прилагодиме кон историската вистина дека во минатото сме биле дел од еден ист народ. Тој народ, во залуден напор да избегне поделби и понижувања од соседните балкански држави кои навалиле врз последната отоманската провинција во Европа, Македонија, спас побарал во, како што вели Крсте Мисирков идејата за „национален сепаратизам“ и создавање на сопствена словенска нација. По бруталните балкански војни, тој статус на достоинство, да биде свој на свое, да се биде македонска нација со свој македонски јазик и своја македонска држава ѝ е понуден на генерацијата македонски партизани, дотогашни „Јужносрбијанци“, во идната југословенска федерација на рамноправни народи, во текот на Втората светска војна. Пригрлувајќи ја таа идеја, со поддршка на другите југословенски народи, македонските партизани со пушка во рака и со човечки жртви ја реализираат својата идеја. Разбирливо, во моментот кога се конституирала, македонската нација била свртена кон истражување на она што ја одвојува од бугарската, а такви елементи во историјата можат да се најдат секогаш кога локалпатриотизмот и грижата за својот дом во Македонија надвладувал над националната идеја на бугарската држава. Со тоа изобилува нашата историографија, но таквиот пристап не ја кажува целата вистина. Значи, некогашните методи за самоволна и невистинита селекција од страна на науката, како и на брутален однос кон сограѓани со бугарска национална свест од страна на политиката, се недопустливи денес. Објективната историска вистина и човековите права се аршинот на модерното време. Потребна е само волја да се погледне реално на сегашноста на два одделни народа со сопствени јазици, кои ги обединува заедничко минато, но и заедничка европска иднина. Двете страни треба овој приод да го препознаат како најрационален, најразумен, најевропски“, пишува поранешниот министер за надворешни работи на Македонија и универзитетски професор Денко Малески во својата најнова колумна „Некогаш сме биле еден народ“, објавена на порталот Инбокс 7.

Стига с тия македонски тъпотии, че ще хвана оръжието вече. Тия отвъд Вардаро се оказаха по-прости и от нас.

В историята нямам примери че национални интереси се постигат и защитват с приказки, прегвори и дебати. Не се сещам дори за една държава, която е основана след дебати и преговори (освен може би северна македония). Висчки държави са основани СЛЕД въоражен конфликт! Сете те се за някоя държава..няма значение коя, и после проверете как е основана. Обзалагам се че е било СЛЕД въоражен конфликт! Защо това е важно. Защото национални интереси от определен характер могът да бъдат защитени или постигнати, САМО СЪС СИЛА! Защо само със сила? Защото на масата за преговори и дебати, се стига до налудничави аргументи, които едната страна може да хвърля до безкрай а другата ще трябва непрекъсното да доказва и да обеснява очевидното. И това може да продължа - буквално - за винаги!!! Това е точно което се случва в момента между България и тая северна македония. Понеже въпросните македонци знаят че могат да си преговарят и да си дебатират до второто пришествие, те нямат стимул да признаят факти които не им изнасят! Да...чувам ви "И кво...да обявим война на македония ли искаш". Ами...аз не искам, просто казвам че така се решават определен тип въпроси. Сега, ние нито искаме, нито можеме да направим такова нещо, но това не означава че няма какво да се направи! Троснато се отхърлят налудничави твърдения и спираме всякакви преговори докато аргументите не станат по логични. До тогава, отказваме да дискутираме този въпрос, посолството там се затваря, макетата си събират техните от София, затваря се границата, и налагаме ембарго и санкции (до колкото можем разбира се...ние не сме САЩ). Отказват се всякакви договори и преговори свързани с тази измислена държава и показваме среден пръст в НАТО и ЕС когато този въпрос бъде повдигнат.

Заев, да знаете че до 10г ще искате да работите в България!

Ама те българите смятат че ....... Нищо не смятаме след като имаме документи писани лично от различните ни революционери в които те самите се самоопределят за българи! А от македония имаме само "ама те са наши защото .... ние така казваме" и "ама имаме богата и дълга история", нищо че за нея можеш да намериш само в македония и никъде другаде. Кога най-накрая ще излезе някой от политиката ни и да им обясни на дълго и на широко, че всичко що е македонско е българско и това техните приказки са пълни измишльотини!? Ама така да им се обясни, че тия не само да не могат да гъкнат след това, но и всички да го почустват така все едно им е начукано!

Добре ето моето предложение: 1. Гоце Делчев ви го подарихме през 1946г. - стига му тропахте кокалите. Това не пречи да го почитаме заедно. 2. Стига сте правили Самуил македонски цар - има 5 исторически факта че е българин. 3. До 1903година всички македонци сте с българско самосъзнание и сте част от българския народ. После сте убили всички български воеводи. 4.Трябва да опишете в историята си как княжество България е организирало Илинденското въстание и ролята на Яне и Гоце.

Ако оставим настрана историческите и политическите дрязги , тогава какво иска българина от Македония ? Той иска да може свободно да мине границата ( без ЗГП) , иска да си поръча македонска ракийка , една македонска салатка и да се наслади на някоя от македонските песни на живо. Какво толкова има да делиме с тях.

Значи кои са петте исторически фигури с консенсус и на какво сме се съгласили?! Защо няма информация,а?! Гоце Делчев се е борил за автономия, когато никаква част от Македония не е била свободна. Прав е димитров, че не е било реалистично да се присъедини към България при положение, че княжеството е било васално на Османската империя и всички велики сили са били против. Сега поне 25% са свободни, 40% погърчени, а другите ги управляват кръгли иди0ти. Самите те особено извън сръбският център Скопие много добре знаят какви са.

Интересно, като какъв Гоце Делчев е бил приет във военното училище в СОФИЯ.? Аз казвам, че е приет като БЪЛГАРИН.

Има българи по кръв, род и дух, родени в територията наричана Македония и то такива , каквито са в Мизия и Тракия! Всички са българи и не се наричат тракийци или мизийци, защото знаят своя корен и своята история и историята на своя народ! Кому служиш ти, продажно мекере и защо късаш жива плът от един народ?! Нима на същото основание, както ти и сподвижниците ти сте ревнали че исторически вярно, днешните българи живеещи в областта Тракия не могат да кажат че са траки, които са живели и в земите на днешна Македония?! Е тогава какво ще стане с вашия лют насиращ се от напъни македонизъм и как ще докажете че сте македонци а не траки или гърчеещи се простаци?!

тия от източнен шиптаристан нямат ли си неква друга работа освен да квичат наляво-надясно?

Голям КОР за макетата и никакъв ЕС за тях. Тотален блокаж на всеки техен опит за повдигане на темата. Там да си седят в кенефа и да мрат в ла*йна. Това заслужават! След 10 години албанците като ги претопят и ще имаме обща граница с тях. Отделно не само, че трябва да спрем да им издаваме паспорти ами да отнемем и тези дето вече сме им дали на тия неблагодарни мангали! Крайно време е да обърнем дебелия край и да развъртим дървото. Стига сме били мекушави с тях. Видно е че това не само, че не помага ами стават и по-нахални!

Има българи по кръв, род и дух, родени в територията наричана М

А сега да обясним на западните многознайковци как Бетховен е бил австриец, а не немец или Моцарт е немец, а не австриец. Барем разберат за какво говорим, а?

И какъв е проблемът to agree to disagree? Ние смятаме така, вие онака, нямаме покритие на мненията по този въпрос, бъдете щастливи.

Нова точка е да с епризнаят престъпленията на Комунисзма им Спрямо народа им !!! Никой няма д аима против нито Европа, нито САЩ!!!!! Важна отправна точка, и да се вклю и момента на престъпленията на Българския комунизъм, където насилствено със закон са по македончени българите да бъде включено в учебнците иначе няма смисъл да се водят преговори

Чужденците от страни ни се смеят :-) То почти няма и световен аналог как да го опишеш тва. Една нова нация на няма и 100г, се опитва да си придаде историческа легитимност като си присвоява история на друга нация като която не иска да бъде! Ше да е нещо като английски генерал командвал английските войски в САЩ по времето на американската война за независимист...ама американците днеска да викат че не е бил англичанин, а американец...щото се е борил за американска Америка а не за английска Америка както ясно и четливо въпросният генерал е казал. Много объркващо и тъпо!

Омацали са се с коминтерновска "история" до ушите и така им харесва на дипломираните "историчари". Албанците им се смеят под мустак , гърците и те им се смеят , сърбите лукаво ги поглаждат и те така.

не можа македония хем да пресъздава история която сърбееща се и прокеция на сърбите и д аиска ние да им помагаме .....не може в тяханата история да сме представени като Окупатори след като сме имали 15 000 армия в земите от Македония до Белград, а Сърбите да са имали 78 000 армия в Македония само след "освобождението" и никой да не казва че същата тази Българска армия е изтикала немците в последствие и то до Блеград...... това са чисто анти български пор сръбски интерпретации които прикирват история която беше призната ввъв всички соц държави а имено репресиите извършвани по времето на комунизма а в Македония те са били с етнически характер , 100 000 българи са били подложени на репресии и около 20 000 цвета на македония са избити после се налага закон с който ще лежиш 10 години в затвора ако се опрределиш като българин. тези никога няма да призанят историята ни защото тогава влизат те в затвора и това няма нищо общо с историческия ни спор а с това да скрият престъпленията си спрямо македонския народ

Исторически и фактологически е важно, на територията на коя държава в съответната историческа епоха е роден, живял и работил Гоце Делчев през времето на своя жизнен път... От важно значение е също, каква национална принадлежност избира самия той. Всичко друго са пълни глупости, спекулации и национал-екстремистка пропаганда... Да не забравяме, че комплексарщината на "македонците" е пословична. Те дори бях обявили, че бабата на Майкъл Джаксън била македонка, с което дори принудиха посолството на САЩ да им отправи нота по въпроса!...

"Великите сили" да не се спотайват като бълха в гащи , а да ни платят репарации за причинените страдания и загуби вследствие на погазването на Санстефанския мирен договор.

Г-н Заев, цяла Македония е българска.

Психиатър пита Скопиянин: - Как си, още ли си Александър Македонски? - Още. - Мога ли с нещо да ти помогна? - Можеш, жена ми се мисли за някаква българка, направи нещо!

Психиатър в лудницата решава кръстословица. Стига до "Родното място на Алекасндър Македонски" и се обръща към един от пациентите от Скопие: - Ей, куку, къде си роден

тука няма място за шикалкавене! да преговаряш с хора които цял живот се занимават с фалшификации наричащи се историчари е недеопостимо "че ако историческите спорове не се решат и не се спазва договорът, пътят на Северна Македония към ЕС ще бъде блокиран"

За гърците а и за целия свят тия не са никви македонци, а чисти българи. ... Обаче не им го казват за да не ги обидят. (Това е истинската трагедия.)

Ако кандисаме за Г.Делчев на бановината, то след това направо да признаваме шопите за източни сърби.

Тези кога ще вдянат, че във времената на тяхната остория всичко е било България? Що се правят на луди?!